ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ. 1ο ΓΕΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ (ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗ )

Φυσάει,…


Ένας σταχτής αέρας, λίβας
πνιγερός και βρώμικος
Φυσάει, απ’ τα βρωμερά καταγώγια
Έρποντας στα σκοτεινά στριγκλίζει
Και ξεσκονίζει, έτσι νομίζει, το χρόνο, τον Άπειρο
Και ντύνει με «ωραίες» λέξεις
το κενό της μισθοφόρου κοίτης,…
ελπίζοντας άφεση, τώρα στη δύση της συνείδησης
στη σύνταξη της λήθης άτιμα ν’ αρπάξει
Φυσάει κουβαλώντας παράσιτα
Μικροφωνίζοντας κραυγές-παραγγέλματα
Κρυμμένος στο έρεβος ψυχής και θέσης
Φυσάει ακλόνητο, το κρατικοδίαιτο κατεστημένο
Έχοντας την ψευδαίσθηση της λόγιας
Μα τόσο στείρας μήτρας.
Στέρφας από αγάπη και αίσθημα
Πλούσιας όμως σε ένσημα πολυκαιρινής
αφοσίωσης σε βορειοατλαντικά σύμφωνα.
Αυτόν τον αέρα, με κάλεσε η μοίρα να λυτρώσω
Απ’ της νοητής μόνο διέγερσης
τον επιθανάτιο εναγκαλισμό και τον ανέραστο εγκλεισμό.
Εγώ βέβαια δε συνομιλώ με κανέναν αέρα
Γιατί είμαι μαύρο καταχθόνιο ξωτικό
Κι ούτε βέβαια ζηλεύω κανέναν αέρα
Γιατί αέρας δεν είμαι…..
Είμαι Μόνο αερικό,…
…………………………………………….
Δε ζηλεύω τον ανώνυμο άνεμο
Ούτε τον ούριο, ούτε τον αντίθετο
Γιατί δεν μου περίσσεψε
ούτε υγρασία. ούτε ζεστασιά.
Δεν ικετεύω τους θεούς
με προσευχές και λιτανείες
Γιατί ποτέ μου δεν τους πίστεψα
Δε δένω κομποσκοίνια
με προσταγές κι υποταγές
Γιατί με την αποκοτιά μου
Σπαράζω ελευθερία.
Δε ζηλεύω τα κυπαρίσσια,
τα δέντρα τα ψηλά
Γιατί γεννήθηκα κοντός κι ασήμαντος.
Και τους λιγοστούς μου πόντους
τους ξοδεύω αλόγιστα, κάθε μέρα.
Δε ζηλεύω τους κρουνούς
της υψηλής, τάχα ποίησης
Γιατί δεν έλαχε στη μοιρασιά μου
ούτε βρύση, ούτε πηγή,
ούτε καν μια γούρνα με πράσινο βρώμικο νερό.
Δε ζηλεύω τους υπέροχους Μουσικούς
Γιατί έχω δυσμορφία σε αυτιά, δάκτυλα και στόμα.
Δε ζηλεύω τα…απλά κλάσματα, -που οι αδαείς περιγελούν-
γιατί η μεγάλη μου άγνοια σταματά στη μικρή γνώση ότι:
το ένα προς μηδέν, καμιά φορά, μπορεί να δίνει
και συν άπειρο!!!
Δε ζηλεύω τους θάμνους, πως θα μπορούσα άλλωστε
τόσο ελεύθεροι κι ωραίοι που ’ναι οι μικροί θάμνοι,
Ούτε τα ολόλευκα βότσαλα στην παραλία
Που λιάζονται ράθυμα στην αρμύρα και στην ανεμελιά
Γιατί είμαι Πέτρα βρώμικη
Σκληρή, γυμνή και άκαμπτη
και προπαντός Αιχμηρή!!!
Δε ζηλεύω τους Νέους
με τα υψηλά νοήματα, διαρκώς κυνηγημένους
Γιατί δεν υπήρξα ποτέ Νέος!

Δε ζηλεύω ούτε τους Μεγαλύτερους
και Σοφότερους
ποιητές-περιπατητές της μαύρης νύχτας,
διαρκώς συγκινημένους
Γιατί δεν πρόκειται να μεγαλώσω ποτέ!!!
Μόνο τ’ ανοιξιάτικο το μελτεμάκι
Ζηλεύω καμιά φορά κι αδέξια επιθυμώ
Που την κάθε σμαραγδένια αυγή, τρυπώνει από το παράθυρο σου
Και σε καλημερίζει, χωρίς ν’ αγγίζει το χλωμό σου πρόσωπο, ζωή
Πριν το γλεντήσουν και το ξοδέψουν άδικα
οι πνιγεροί αέρηδες φωτιά
………………………………….
και τώρα εδώ στην άπνοια. καταδικασμένος
ήσυχος κι αμετανόητος
μυρίζω το άρωμα της πεθυμιάς
και φλέγομαι στου καλοκαιριού την άσβεστη τη δίψα
περιμένοντας στωικά την εκδίκηση του Χωροχρόνου
………………………………………..





Διακονιάρηδες,...
Μη φοβούνται οι φιλεύσπλαχνοι περαστικοί,…
Και τα τάλαρα τους
Ας τα κρατήσουν στο ταγάρι τους.
Τσιγγάνοι είμαστε, πρόσφυγες, αλητήριοι, μικροί.
Τα ακατέργαστα τραγούδια όμως που «παίζουμε»
Με χίλια ντεσιμπέλ, η αλήθεια είναι,
έχουν τροχιστεί στης άπειρης νύχτας την αιώνια μοναξιά.
Δεν είναι για τα εκλεπτυσμένα, ευγενέστατα μα σφραγισμένα ώτα τους.
Ούτε για τους παραμορφωτικούς φακούς των άχρωμων οφθαλμών τους
Και τα ταξίδια μας
Είναι σε ασύμβατες ευθείες
με τους ήσυχους απογευματινούς περιπάτους τους.
Και πως αλλιώς;
Εμείς στο δισάκι μας έχουμε μόνο:
Φωτιά, Αέρα και Χώμα
Κι ας συνεχίζουν να βλέπουν ασυμπτωτικά
τις «τυχαίες», τάχα τροχιές,…
Οι αληθινές, έστω και με μηδαμινή πιθανότητα,
Πάντα συντρέχουν στο ίδιο ΜΟΝΑΔΙΚΟ σημείο!!!
Κι όσο για πτώσεις!!!
Δεν μας τρομάζουν,…
Ας προσέξουν όμως , γιατί…
Έχουμε ρίξει κάτω,
πεσμένοι όντας και σέρνοντας τα κενά κουφάρια μας
Σήμαντρα και Φρούρια Απόρθητα,…

Εκεί στο ΜΟΝΑΔΙΚΟ προαιώνιο σημείο,
Καρτερικά, ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ!!!